Photo: Myoung Ho Lee
«میونگ هولی» عکاس ۳۷ ساله کرهای در مجموعه جدیدش با عنوان «درخت» نگاهی رمزآمیز به موضوعی تکرای و پیش پا افتاده دارد.
سالهاست درخت به عنوان ابژهای که از یک سو ارتباطهای معنایی و دیالکتیک فراوان با زندگی انسانی برقرار میکند، و از سوی دیگر منبع الهام و ادراک شاعرانه از بسیاری از حالات و تصورات انسانی بوده است، در هنر معاصر مورد استفاده قرار گرفته است. از عکسهای بسیار ساده عکاسان عمدتا شرقی که صرفا به بیانهای بصری جذاب از موضوع پرداختهاند گرفته تا اندک آثار معناگرایی که در این سالها با نگاه و تمرکز بر این ابژه تولید شده است.
مجموعه میونگ هولی عکاس جوان کرهای اما در این میان کاری متمایز است که پیش از هر چیز هر دو سوی نگاه پیشین به درخت را کنار میزند و با طرح ایدهای که میان فضایی فلسفی و هجو توامان دست و پا میزند به پرسشی از طبیعت نائل میآید.
سویه فلسفی موضوع از این بابت؛ که کار میونگ هو لی اساسا یک «جداسازی» مفهومی است و بنیان کار او بر پایه تمایز یک ابژه از فضای بیکران اطراف بنا شده است. این تمایز ما را با محدوده وسیعی از معنا و الهام در مورد ابژه مواجه میکند. درخت را از درخت (به آن مفهوم رایج و آشنایی که تاکنون با آن زیستهایم) جدا میسازد. در حقیقت این جداسازی در کار میونگ هو لی مقدمهای است برای تردید در پذیرش درخت به عنوان درخت!
سویه دیگر این پرداخت تصویری نوع متریال به کار رفته در صحنه و احساسی است که این نوع اجرا به تماشاگر میدهد؛ پردهای سفید بدون هیچ دلیلی در طبیعت قرار داده شده است.
آیا این پرده سفید صرفا جهت جدا کردن یک درخت از میان درختان دیگر به کار بسته شده است؟
در این صورت چرا این درخت و نه آن درخت دورتر؟
و چنان چه پاسخ منفی است پس آنگاه نقش این پرده سفید چیست؟
پرده سفید، بدون هیچ تردیدی یادآور و نشانهای از عکاسی استودیویی و پرترههای فضای داخلی آتلیه است. یادآور «اودون» بزرگ است و پرتره های اجتماعی او. به کارگیری آن در فضای بسیار باز و مدل شدن یک درخت به جای کاراکتر انسانی، نمایهای هجو میسازد که بر سوال عکاس از طبیعت، بار دیگر دامن میزند.
آیا این پرده سفید صرفا جهت جدا کردن یک درخت از میان درختان دیگر به کار بسته شده است؟
در این صورت چرا این درخت و نه آن درخت دورتر؟
و چنان چه پاسخ منفی است پس آنگاه نقش این پرده سفید چیست؟
پرده سفید، بدون هیچ تردیدی یادآور و نشانهای از عکاسی استودیویی و پرترههای فضای داخلی آتلیه است. یادآور «اودون» بزرگ است و پرتره های اجتماعی او. به کارگیری آن در فضای بسیار باز و مدل شدن یک درخت به جای کاراکتر انسانی، نمایهای هجو میسازد که بر سوال عکاس از طبیعت، بار دیگر دامن میزند.
به نظر میرسد این پرداخت بصری متفاوت در آثار عکاس کرهای، گریزی است از عکاسی لنداسکیپ. در حقیقت این عکسها، چشم اندازهای طبیعی هستند که با دخالت مولف سعی در غوطه ور شدن در ژانر جدیدی دارند که همان خلاقیت و بداعت نهفته در آثار این عکاس است.
نگاه ساده و اجراهای بیاندازه آراسته و بیآلایش، بدون پیچیدگیهای بصری و مفهومی، از ویژگیهای این مجموعه است.
درخت گویی بر یک پرده مهیج سینما تمام زندگی را به ما نشان میدهد!
حال آنکه زمین بایر اطراف به طور بدیهی یادآور مرگ است.
Photos: Myoung Ho Lee
*
این نوشتار تقدیم میشود به: «دکتر زهرا فرزاد» که شغل پزشکی را در محروم ترین نقاط این سرزمین با انسانیت عجین کرده است.
نقل از وبلاگ کیارنگ اعلایی در سایت عکاسی